ONA – czyli o namysłowskiej architekturze

ZAKRYSTIA – boczne pomieszczenie w świątyni chrześcijańskiej przylegające od północnej lub południowej strony do prezbiterium i połączone z nim wejściem.

W architekturze sakralnej zakrystie pojawiły się w okresie średniowiecza. Zastąpiły wczesnochrześcijańskie pastoforia, czyli dwa małe pomieszczenia w kościelnym prezbiterium. Diakonikon służył do przechowywania ksiąg, naczyń i szat liturgicznych. Z kolei w prothesis kapłan przygotowywał się do mszy.

Często zakrystia posiada również drugie wejście od zewnątrz budynku. W zakrystii kapłan przygotowuje się do odprawiania obrzędów religijnych, przechowywane są w niej szaty oraz sprzęt liturgiczny. Wewnątrz pomieszczenia znajdować może się lawaterz. Jest to kapłańska umywalnia, służąca do mycia rąk przed mszą .

Nazwa pomieszczenia pochodzi od włoskiego słowa sacrista. Określany jest nim sługa kościelny, zajmujący się m. in. przygotowywaniem sprzętów liturgicznych do nabożeństwa. Inne czynności, które wykonuje zakrystian to np. otwieranie i zamykanie świątyni, obsługiwanie dzwonów, dbanie o porządek w kościele i jego otoczeniu, pomaganie kapłanom i ministrantom.

Źródła fotografii: Archiwum Cyfrowe TPNiZN, ks. Mariusz Białobłocki (Parafia Męczeństwa św. Jana Chrzciciela w Rychtalu).

Poprzedni: O namysłowskiej architekturze – Belka tęczowa

Następny: O namysłowskiej architekturze – Nagrobek